Het zetje

Een van de opmerkelijkste figuren die we regelmatig tegenkomen in ons stamcafeetje is zonder twijfel Herman. Meestal zit hij alleen aan een tafeltje een paar borrels te nuttigen terwijl hij rustig zijn krantje leest. Soms echter is hij in het gezelschap van een wat oudere man met lang sneeuwwit haar en een flinke baard. Eveneens wit. Ze spreken dan op gedempte toon zodat je net niet kan horen waar ze het over hebben. Soms echter barsten ze in een luid gelach uit om daarna weer bijna fluisterend verder te praten. Op een dag konden we onze nieuwsgierigheid niet meer bedwingen en schoven nadat de oude man was verdwenen bij Herman aan tafel.
- Wie is die man, vroegen wij.
Herman keek ons verbaasd aan alsof we een stel domme eikels waren.
- Dat is God, zei hij.
Nu was het onze beurt om in lachen uit te barsten. Herman raakte lichtelijk geïrriteerd door onze reactie en wilde opstaan om de kroeg te verlaten. Wij gebaarden hem te blijven zitten en bestelden vlug nog een rondje. Hij aarzelde even maar besloot toch te blijven zitten.
- Wat bespreken jullie zoal, vroegen wij.
Herman haalde eerst zijn schouders op. Wij konden aan zijn lichaamstaal zien dat hij niet veel zin had om daarover uit te wijden. Hij zuchtte eens diep.
- Problemen waar we mee zitten, zei hij dan.
- Heeft God problemen dan, vroegen wij.
- Ja…nogal, antwoordde Herman.
- Zoals?
De barkeeper zette de bestelde drankjes voor ons op tafel en Herman begon te vertellen nadat hij eerst de kop van zijn jenevertje had afgeslurpt.
- Zo`n twintig jaar geleden ging hij ineens tegenover mij zitten, begon hij. Hier aan dit tafeltje. Ik zat rustig mijn krantje te lezen en hij steunde met zijn hoofd op zijn handen en zat te zuchten en te steunen. Je zag gewoon dat hij met een groot probleem worstelde en ik vroeg hem wat eraan scheelde.
- Ik denk erover de wereld te vernietigen, had hij gezegd. Eerst dacht ik met een gek te maken te hebben maar toen ik in zijn ogen keek wist ik dat God tegenover mij zat. Uitleggen kan ik dat niet maar zoiets voel je.
- Waarom, had ik hem gevraagd.
- Ik ben niet tevreden over wat ik gecreëerd heb, zei hij. Ik denk erover een grote meteoor te laten inslaan zodat alle leven in een keer verdwenen is. Een grotere als destijds met de Dino`s. Die vraten net als jullie nu doen ook de hele planeet leeg. En jullie heb ik nog wel hersens gegeven. Evenwicht, daar gaat het om. Triest dat jullie dat niet doorhebben.
- Begrijp ik het nou goed dat u mij om raad vraagt?
God ging eens verzitten en boog zich naar voren zodat zijn gezicht dichter bij het mijne kwam.
- Jij hebt het grootste stel hersens, maar je doet er niets mee. Je zit hier elke middag je krantje te lezen en bemoeid je nergens mee. Kom eens met een goed idee.
- Waarom zou je de wereld in een keer willen vernietigen, vroeg ik. Dan geniet je er toch niet van? Een grote klap en alles is weg. Foetsie. Als ik u was zou ik het langzaam doen.
- Hoe dan?
- Verstoor de voedselketen, creëer een nieuwe ijstijd, weet ik het.
God schudde zijn hoofd.
- De voedselketen verstoren jullie zelf al, zei hij. En jullie hebben al een paar ijstijdjes overleefd.
- Gemeen virusje dan, opperde ik.
- Tja, dat zou lekker vals zijn, zei God. Maar daar vinden jullie ook altijd wat op.
Nee, ik zie het al, aan jou heb ik ook niet veel. Ik vind zelf wel iets. Het idee van jou om het langzaam te doen staat me overigens wel aan.
God stond op en maakte aanstalten de kroeg te verlaten.
- Laat u me weten wat u besloten heeft, vroeg ik.
- Morgen, zei hij. Dezelfde tijd. Hier.
- En, vroegen wij aan Herman. - Was hij er?
Herman knikte.
- Hij was in zijn nopjes, zei Herman. Breed lachend kwam hij binnen, bestelde een hele fles jenever en klopte mij voortdurend op mijn schouders.
- Maar wat had hij besloten, vroegen wij.
- Hij heeft de wereld een zetje gegeven, zei Herman.
- Een zetje?
- Ja, een zetje. Daardoor veranderd alles en wordt het op den duur onleefbaar hier. Het wordt steenkoud of juist veel te heet afhankelijk welke richting dat zetje is geweest. Herman stond op en verliet de kroeg.