Overpeinzing nr 2

Misbruik. Een afschuwelijk iets en de laatste tijd veelvuldig in het nieuws en zeker binnen de Katholieke kerk. Het is niet meer dan logisch dat misbruik binnen de kerk zwaarder in het nieuws wordt gebracht dan bijvoorbeeld misbruik binnen het gezin. Immers wij geestelijken hebben de kuisheid gelofte afgelegd. Paus Leo de eerste (440-461) is verantwoordelijk voor de invoering van het celibaat en die daarmee de woorden van een apostel van Jezus negeerde ``Het is beter te trouwen dan van begeerte te branden``.

Het celibaat zo stelt de kerk dient om het algemeen geestelijk vaderschap tot volle wasdom te laten komen om zodoende Christus te vertegenwoordigen op aarde. Dat is een prachtige gedachte maar voor een aantal geestelijken kennelijk niet uitvoerbaar en een steeds moeilijker wordende opdracht. Immers de verleidingen om ons heen zijn gigantisch geworden. Je hoeft internet maar open te klikken en je ziet dat de moraal tot het nul punt gezakt is. We kunnen daten, cammen, one night stands afspreken en god weet wat allemaal nog meer. Zelfs bij het afsluiten van een nieuw digitaal tv abonnement kom je tot de ontdekking dat de porno van je scherm afspat, wat overigens bijzonder vrouw onvriendelijk in beeld wordt gebracht, maar dat terzijde. Zelfs in de kroeg ben je niet meer veilig want er wordt meedogenloos geflirt en dat trekt een zware wissel op je standvastigheid.

Lieven de Caulter, cultuurfilosoof, schrijft in een Vlaams dagblad dat het celibaat pedofielen produceert. Ik wil dit met klem tegenspreken, immers pedofilie komt overal voor. Het zou een verkeerde weg zijn het celibaat aan te wijzen als hoofdschuldige. Ik denk dat we het meer moeten zoeken in de geestelijke zelf.
De geestelijke die met zichzelf en dus ook met de kuisheid gelofte in de knoop komt, dient meer aan zelfreflectie te doen in plaats van het op te kroppen en het aldus in een drama te laten eindigen. De hulpvraag van de ene geestelijke aan de andere zou volkomen legitiem moeten zijn en zeker niet verwerpelijk als we van de Bijbelse stelling uitgaan dat het vlees zwak is. Het vlees is echter alleen zwak als de begeerte of het verlangen sterk is. Het wordt echter de hel op aarde als we deze begeerte gaan projecteren op iets wat volkomen onschuldig is. Een kind.

De vraag die opkomt is deze:
Moeten we de geestelijken straffen waarvan bewezen is dat ze zich aan zulke praktijken hebben schuldig gemaakt? Ik weet het niet. Wel weet ik bijna zeker dat de schuldigen jarenlang in een hel geleefd hebben in de wetenschap zich te moeten verantwoorden tegenover het allerhoogste wat wij kennen. En leven in angst, verdriet en berouw tot aan de dood, is dat niet te ergste straf die er bestaat?